Kiljan Halldórsson

 Dawno już temu jeden poeta po wizycie w Rosji powiedział rozczarowany, że ujrzał ciemność w środku dnia... Od tamtego czasu nic się nie zmieniło, chociaż udawania, że jest inaczej, było co nie miara... A dziś duży, sąsiadujący z nami kraj przekonuje się, co teraz znaczy być osamotnionym, szczególnie gdy ma się obok bandziora, opętanego bandziora, strachliwego, a przez to okrutnego, załganego, anachronicznego... Moskiewski dyktator jawi się na tle dzisiejszych czasów jak oszalały dinozaur... Wydawało nam się, że bombardowania, uliczne strzelaniny, przeganianie niewinnych ludzi z ich domów to na naszym kontynencie już tylko obrazki z przeszłości... Tymczasem... Dwie dekady przymykania oczu, lekkomyślności, geszefcików, gazrurek, niby to europeizowania dzikusa... To dziś pokazuje nam, ile nieszczęścia i ile szczęścia może być tuż obok siebie, po sąsiedzku - wszystko w zależności od tego, jak zostało niegdyś wykorzystane polityczne okienko pogodowe - nam się powiodło i mam nadzieję, że na

 - Już nie śpisz?  - spytał Książę. Podparty na łokciu patrzył na Aubreya skulonego w nogach łóżka i śledzącego coś z uwagą w swoim telefonie. Wyglądał rześko, odziany w tiszert, niebieskie kąpielowe szorty w cienkie białe paski i grube marchewkowe podkolanówki. - Dodzwoniłeś się? - Nie, nie próbowałem - odpowiedział odkładając na bok telefon. - Wahasz się jeszcze... Możesz w ogóle nie zaczynać... Te szorty to ze względu na mnie? - Książę roześmiał się promiennie. - Howard coś mi opowiadał o upodobaniach Waszej Wysokości... - Ależ to okropne. Z góry założyłeś, że będzie okazja, by mi się w nich pokazać. Widzę, że przygotowany jesteś na każdą okoliczność. - Książę przyciągnął do siebie prawą nogę Aubreya i zaczął ją pilnie studiować, badać wzrokiem i dotykiem koniuszkami swych palców. Zaciągnął się z lekka lawendowym aromatem marchewkowej skarpety... - Zupełnie jak jeden z twoich ministrów. - Co, co? - Książę aż się poderwał powodowany ciekawością. - Emerytura. Już mój czas - stwierdził

Sá sem ekki lifir í skáldskap lifir ekki af hér á jörðinni.                                       Halldór Laxness, Kristnihald undir jökli   W archiwach Morgunblaðið przypadkiem trafiłem na ten zachwycający obrazek sprzed kilku lat. Na tym to przyłapał przyrodę pan Theodór Kr. Þórðarson, policjant z Borgarnes. Wiosenny zmierzch nad Snæfellsjökull. Zdumiewająca gra światła i cieni... Różne obserwowałem tam zorze wieczorne, ale ta ma w sobie coś wyjątkowego. Aż można uwierzyć, że góra ma jakieś tajemne połączenia z Galaktyką i  w ogóle ze wszystkimi nadziemskimi mocami i myślą wszechogarniającą. Niektórzy w to naprawdę wierzą, a te cieniste snopy do nieba tylko mogą w takich przekonaniach rozmarzoną duszę utwierdzić. Snæfell jakby napotkała swe odbicie w przestworzach, z którym nawiązała kontakt...  Chce się zawołać - parafrazując ks. Twardowskiego - Spieszmy się kochać lodowce, tak szybko znikają... Bez lodowców to się część poezji może zawalić...  Snæfellsnes to jeden z najbardziej mal

Miało być dzisiaj o malowniczej zgrai ludzkich osobliwości, o ptakach i lodowcu... Powrócić chciałem do Laxnessa, tak okołorocznicowo, bo wiosną minie 120 lat od jego urodzin... Ale czasu trochę dziś mało... Jednak będzie o ptakach, które w Laxnessowym "Duszpasterstwie koło Lodowca" odgrywają dość ważną rolę, jakby oszołomionemu Delegatowi Biskupa (w skrócie "Debi") pomagają trzymać się w pionie i podpowiadają, że jednak tuż obok jest zwyczajna rzeczywistość, że w ogóle to z czym się spotkał pod Lodowcem to rzeczywistość, tyle że w ludzkim wymiarze bardzo poetycko zamieszana... Bo w jakimś sensie wszyscy są poetami, nawet dziwaczny Hurtownik, mimo że woła, iż liryka to najwstrętniejszy rodzaj gadulstwa na świecie, nie wyłączając teologii... Ale za wiele gadać przecież nie trzeba... A ptaki niosą ze swoją melodią proste prawdy i nauki, warto więc im się przyglądać. Rozprawiają się ze wszystkim tak po prostu, rozsądnie i praktycznie, tak jak z tajemniczą rybą przywiez

 ...jak Czycz, to od razu piorun kulisty leci mi przed oczami, żaden literacki, tylko prawdziwy, na tle zielonego lasu... chociaż diabli wiedzą, co to było - w każdym razie leciała kula światła, w słoneczny dzień, gorący, przytłaczający, jaśniejsza od tego spieczonego dnia, na tle lasu, jak już wspomniałem, obserwowana z peronu na stacji w Rudawie, w tej miejscowości, z której kiedyś, w czasach kartkowych staruszkowie moi wieźli jakieś lewo zakupione mięcha i kiełbasy, i gdzie to kiedyś, dużo wcześniej, Sienkiewicz poznał Stasia Tarkowskiego... znalazł postać do swej słynnej, dziś raczej dyskusyjnej powieści "W pustyni i w puszczy"... i to że ta Rudawa, bo blisko Czyczowego świata, stacja przed Sorrento, smutnym, czyli przed Krzeszowicami... Czycz wtedy pisywał swoje prozy, a ja byłem mały i patrzyłem na świecącą kulę... leciała, i nagle znikła, już po kuli... z tatą patrzyliśmy..., co się w tej Rudawie chyba trochę zaspokajał z moją chrzestną a kuzynką mojej mamy... tak pode