Kiljan Halldórsson

  Troszkę sobie słuchałem Lumsk. Nie tak dawno powitałem tu wiosnę, wspominając przy okazji o albumie wyrosłym z poezji Knuta Hamsuna o tytule "Det vilde Kor"... To wydawnictwo sprzed wielu już lat. Grupa Lumsk zamilkła na dłuższy czas, bo dopiero niemal równo rok temu, po szesnastu latach powróciła, w całkiem niezłej formie, powróciła też z poezją, tym razem z poezją ze świata. Jak wcześniejszy album pożyczył sobie tytuł ze zbioru wierszy Hamsuna, tak na albumie z 2023 roku pojawił się tytuł 'Fremmede toner", czyli "Cudzoziemskie tony", co ma związek z wyborem wierszy, których przekładu dokonał André Bjerke (1918 - 1985) - "Fremmede toner: et utvalg av verdenslyrikken i norsk gjendiktning" (1947). Bjerke przede wszystkim zasłynął jako tłumacz m. in. Szekspira, Edgara Allana Poe, Goethego... I tak muzycy z Lumsk sięgnęli po obcą lirykę: niemiecką, brytyjską, amerykańską, śpiewając i po norwesku i w oryginale to co wybrał mistrz Bjerke. Jest tam i

 W chwili lekkiego znużenia przypominam sobie jeszcze jedną zaimprowizowaną kiedyś rzecz. Pewnie z dziesięć lat temu to było. Uleciało tamto beztrosko, beztrosko zaimprowizuję znów, czyniąc podobnie jak z "Dużym Księciem"... Zatem: trzy, dwa, jeden...    Nie wyglądał zbyt groźnie, mimo że skradał się niczym wybrakowany pająk, używając ledwie czterech kończyn, dwiema opierając się o podłogę, a pozostałymi przytrzymując się oparć mijanych siedzeń. Musiał się trzymać, bo autobus raz po raz przechylał się na ostrych zakrętach, grożąc staruszkowi upadkiem i groźnymi w jego wieku złamaniami. Szedł ostrożnie na tyły autobusu, gdzie ulokował się na zawsze już chyba właśnie do tyłów przypisany Timo... O tak, Timo zawsze z tyłu, zawsze na końcu, nieustannie z najgorszą lokatą, swego czasu też wybierany do drużyny piłkarskiej jako ostatni...No tak, tak, chociaż kiedyś - w czasie przymusowych wcieleń do rozmaitych drużyn - akurat na autobusowy ostatni rząd nie miał co liczyć, bowiem w ta

  Płynie czas, płynie... Zamknie się niebawem kolejny rok w... chciałem napisać - trzeźwości, ale to raczej kolejny rok niepicia, bo trzeźwość to jeszcze chyba stan nie osiągnięty... Wypada jeszcze poczekać. Jak długo, trudno orzec... Czekanie, czekania, w niespokojnym świecie... Może jeszcze coś ze "Stu wierszy"... Jón úr Vör Oczekiwanie Jak już uporam się z codzienną robotą, wychodzę za próg, by znów poczekać. Stoję na straży przed domem z ciągłą nadzieją na jedno upragnione słowo od posłańca, zdolne przywrócić mej duszy pokój.   Zimą patrzę na narastający u drzwi śnieg, a latem na zieleń trawy i rosnące drzewa. Czuję, jak wiatr igra sobie z moimi włosami, dziś z tej, innej niż wczoraj strony, z czasem bowiem przychodzą zmiany.   Ku listonoszowi rzucam żart, zupełnie, jakbym niczego się nie spodziewał, i także ten dzień uchodzi powoli w noc. Nikt nie powinien widzieć, jak rozczarowanie  kładzie z każdą chwilą nowy ciężar na me barki, tylko lustro w przedpokoju liczy moje zm

Milczenie jak wpadanie w ocean. Choć ocean różne ma oblicza. Ale zawsze na korzyść nadrabia ogromem... Jón úr Vör "Światło dnia" Światło dnia śpiewa w twych włosach, kiedy idziesz brzegiem jeziora, nawet kamienie miękną, kiedy stąpasz po nich boso. Milczenie twoje - trzepotom skrzydeł podobne, jak gdyby ptaki zgubiły drogę we mgle i spadają teraz do morza.     przełożył Kiljan Halldórsson * Jón úr Vör, 100 kvæði, Reykjavík 1967

  W życia wędrówce, na połowie czasu, Straciwszy z oczu szlak niemylnej drogi, W głębi ciemnego znalazłem się lasu... To naturalnie początek "Boskiej komedii" Dantego... I sobie tak często mówię, teraz, na połowie czasu, gdy się w las zagłębiam, choć zwykle nie tracąc z oczu ścieżek niemylnych, a i w naturze tak poszatkowanej szybko jest się z drugiej strony, na powrót w piekle, tym ziemskim, choć nie mniej wyfantazjowanym przez człowieka... Zwłaszcza że tym razem to ledwie Las Zabierzowski, uroczy, porastający Garb Tenczyński, w Tenczyńskim Parku Krajobrazowym. Las, skałki, Wąwóz Kochanowski, który bardzo lubię... Pewnie, byłoby wspaniale, gdyby nigdy się nie kończył, tak jak sobie to w dalece szczenięcych latach wyobrażałem... Od strony Rudawy lubiłem się gapić na ten wznoszący się nad okolicą las, zapominając, że za nim dalej to samo życie, ruchliwe, gdzie nawet startują i lądują samoloty. Usposabiał mnie marzycielsko... Garb się ciągnie ku zachodowi, dalej też są lasy, z

Ostatnio z F. robiliśmy sobie rozmaite przeglądy... A to jakieś badania, a to podsumowania, a to odwiedziny w zapomnianych na czas jakiś zakątkach, no i też przebieżka po ścieżce dźwiękowej naszej wspólnej wycieczki przez czas... Przywoływaliśmy sobie przygrywki... Kiedyś tam, lat już temu ...naście (ach, jak ten czas leci, jak te liczby straszą, mimo całego uroku stażowego urobku, którym jak najbardziej można się chwalić, chełpić...) było trochę na dźwiękowej ścieżce Briana Eno... Dawno nie słuchaliśmy... Ostatnio istotnie chyba w czasach pierwszych, dobrze wróżących spięć... Tak, a przy okazji takich spacerów coś można jeszcze wydłubać, czego się wcześniej nie widziało... Natknęliśmy się na ten obrazek do "Spinning Away". Ogromnie nas ucieszył. Ja się od razu zakochałem... A "Spinning Away" pochodzi z płyty "Wrong Way Up" (1990), która to płyta jest efektem współpracy Briana Eno oraz Johna Cale'a... Tak więc Brian Eno i John Cale, no i ci ruszający s

 Wszystko się zmienia. Miasto się wgryza w dawne miłe dzikości. Także w miejsca moich dawnych wagarów...  Wagary. Jeden z pierwszych nałogów. Nogi za pas. Z wszystkich innych się wyleczyłem z niedorzeczną łatwością, natomiast namiętność do zaszywania się mi pozostała. Dlatego lubię ciągle wybrać się w podróż w pojedynkę. Czasem bliską, czasem daleką, choć z tą dalekością nie przesadzam, bo sięgam góra do Islandii (no, w porywach jeszcze norweski Finnmark) - dalej już mi się nie chce. Poczucie niepotrzebności jakoś specjalnie nigdy mi nie przeszkadzało, choć zwykle ciągle jestem jeszcze komuś potrzebny... Ale to jest tak jak z lenistwem - jestem leniwcem ciągle jednak czymś zajętym. Jedyny plus - nie ulegam przesadzie i wiem, że świat beze mnie doskonale sobie poradzi... Staram się więc być na wagarach jak najwięcej, tak jedną nogą poza wesołym miasteczkiem usystematyzowanego życia z jego powagą, strachem dyktującym rozmaite ubezpieczenia i oczywistymi atrakcjami...  Naturalnie dawniejs

Tą wiosną, tak gdzieś w maju będzie to już lat pięćdziesiąt "diamentowych psów"... Że się świat może skończyć raz - dwa... Apokaliptycznie, w rozkładach, w miłosno - handlowej szarpaninie... Wszystko może być wszak używką... Bowie odchodzący już od glam rockowych brzmień i estetyki, orientujący się na krainę za oceanem, już są soulowe inspiracje, momentami też pewien Broadwayowski rozmach...  Nie bardzo przepadam za "Diamond Dogs", choć wiem, jak dla kariery Bowiego to istotne przedsięwzięcie, może nie ekonomicznie, ale na pewno artystycznie... Ta płytka kojarzy mi się z czasami, kiedy nad Wisłą wszędzie obowiązkowo były krzywe chodniki i występowały braki wszystkiego, w tym było ich mnóstwo na rynku płytowym, gdzie Bowiego trudno było trafić. Szczęśliwie jednak wyjeżdżałem na Zachód, a także na Północ, wtedy ze zdobycznymi wizami w paszporcie...Te "psy" przytachałem aż z pierwszego spaceru po Laugavegur w dalekich już tatach osiemdziesiątych, w dość dalek