Kiljan Halldórsson

Bywa, że znika się wcześnie, zbyt wcześnie. Głupie wypadki potrafią eliminować z życia... Jónas Hallgrímsson, Islandczyk z dworu Hraun w przecudnej Öxnadalur, romantyk pierwszy, wieszcz, budziciel islandzkiego ducha, jeden z twórców patriotycznego a niepodległościowego fermentu. Odszedł z tego świata w maju, na skutek nazbyt głębokiej przyjaźni z kieliszkiem. Spadł po pijaku ze schodów, złamał nogę, w to wszystko wdała się gangrena, i było po chłopie, po utalentowanym poecie, przy okazji... Stało się to dawno temu, w 1845 roku. 26 maja. Fjölnirczyk. Budziciel islandzkiego ducha. Romantyczny poeta. Zapaleńców było kilku, filologów, poetów, prawników, skupionych wokół sprawy palącej, jaką była niepodległość Islandii. Ich wydawany w Kopenhadze rocznik "Fjölnir" odegrał znaczącą rolę w niepodległościowym ruchu, choć ważniejszą rolę, jako że Fjölnirczycy szybko pomarli, odegrali ich następcy, mniej romantyczni może, bardziej za to politycznie wyrobieni... Ale co duch poetyc

Dzień mateczki. Pachnący lewkonią. Ale na tym kończą się uroki, przynajmniej dla mnie... Matka. Dla mnie to nic malowniczego. Nie temat na laurkę. Bo to pierwsza osoba w moim życiu, do której straciłem zaufanie. To zło, to obelga, to mieszanie z błotem. I spore koszty, bo tak to jest, gdy rodzice się nienawidzą, gdy przestają troszczyć się o siebie... Jedynak płaci, o ile jest w miarę przyzwoity, o ile ma to sumienie nieszczęsne i trochę grosza na koncie. Ale trudno mieć żal. Mam wyrozumienie. Rozchwiana, rozczarowana tanecznica, dziewczynka wieczna. Nie tęsknię za nią. Wystarczy, że o niej pamiętam, niechętnie. Od lat już nie żyje. I popadać będzie w zapomnienie. Na szczęście o umarłych w ogóle zapomina się dość szybko, jak to zauważył słusznie kiedyś Witkacy. Tylko lewkonie pachną. Zawsze jej dawałem w ten dzień te przesadne wonności... Mówię - trudno. Uśmiecham się gorzko. Liżę rany. I ironiczne rzeczy bawią mnie w tym kontekście. Rodzina święta. I mir domowy. To wszystko naz

 Wydaje mi się, że to było ledwie wczoraj... Lubię to. To był początek bardzo ciekawej dekady w twórczości Bowiego... Jezu - 30 lat. Stuknęło wczoraj od premiery pierwszej płyty grupy. Mrozi krew w żylakach!

Z ostatnich chwil holocenu. Można uznać. Biorąc pod uwagę to, co się wyprawia z naszą planetą, dziś, po latach od tamtego literackiego polowania. A właściwie biorąc pod uwagę to, co z nią wyprawiamy od jakiegoś czasu, my. Im dalej na północ, tym wyraźniejsze znaki ostrzegawcze! Północ. Z bajkami. Jeszcze z poprzedniej epoki, wręcz w sposób geologiczny pojmowanej. Lubię uciekać dziś w stare bajki. Historyjki o tych wszystkich Syrenkach, zaczarowanych zwierzakach, o trollach i draugach, i o ukrytych skarbach... (Ech, w te ostatnie bajki wierzyć chcemy najchętniej - jakże one rozbudzają fantazje i tęsknoty za krainą pieczonych gołąbków - vide złoty pociąg pod Wałbrzychem!) Chętnie więc kupiłem kolejną bajkę. Tak mi się przypadkowo napatoczyła. Zawsze jak mam gdzieś jechać pociągiem, a nie mam przy sobie niczego do poczytania, wpadam po drodze na stację do antykwariatu licząc na jakiś miły staroć... No i tym razem wpadł mi w ręce Fønhus ze swoim zaczarowanym łosiem. Naturalnie dobrze g

N a Błoniach mlecze raz żółte, raz białe. Taki majowy szmonces. N o dobra. Głupio może tak co chwilę zmieniać zdanie, ale niech się toczy... Lekkie, nowe sypanie słownej mandali. M ajowy szmonces. W maju raczej szmonces marcowy, z polarnym oddechem. Ale gdym w kwietniu zjechał do domu, to prosto w jakieś osobliwe upały, w przedwczesny, uperfumowany rozkwit z chorobliwą zadyszką, w nagłe zaduchy, i to na dodatek z saharyjską posypką. (Jakby mało było nam tu pyłów, piachów!) No i mlecze, czytaj mniszki, w tych gorącościach rozkwitły... Najpierw kusząca żółć, potem biel - i kto w to dmuchnie płodnie, i jak mocno? Z kwietniem na myśl zawsze przychodzi mi Piotr Skrzynecki, który z kwietniem odszedł, 22 lata temu. O zasługach malowniczych nie ma co się rozpisywać, wszak materiałów o tym bezlik. Artysta osobliwy, bez wielkich dzieł na koncie, ze świetnym gustem jednak, z nosem do ludzi. Inscenizator! Co uleciał, w mgły... Warszawiak chowany gdzieś tam w Mińsku Mazowieckim, w Makowie Po