Kiljan Halldórsson

Niedługo, bo w listopadzie, minie 50 lat od śmierci islandzkiego pisarza Gunnara Gunnarssona. Więc może upamiętnię go tutaj opowiadaniem... *** Gunnar Gunnarsson OJCIEC I SYN Mieszkali razem tuż za osadą, obaj o imieniu Snjolfur i zwykle mówiono o nich stary Snjolfur i mały Snjolfur, oni zaś do siebie mówili po prostu Snjolfur - taki to już był u nich zwyczaj. Mając to samo imię, czuli się jeszcze bardziej ze sobą związani i nie potrzebowali żadnych innych nazw. Stary Snjolfur miał ponad pięćdziesiąt lat, mały natomiast nieco ponad dwanaście. Jak już powiedziano, więź łączyła ich mocna, do tego stopnia, że jeden bez drugiego czuł się po prostu zagubiony. Tak było zawsze, jak daleko sięgnąć pamięcią mógł mały Snjolfur. Jego ojciec pamięcią mógł sięgać dalej. I pamiętał, że trzynaście lat temu mieszkał na swej farmie oddalonej od osady o dystans w sam raz na dobrą konną przejażdżkę. Miał dobrą żonę i troje krzepkich dzieci, w których pokładano wielkie nadzieje. Raptem szczęście się odwró...

  Sumar þat, er þeir Ingólfr fóru til at byggja Ísland, hafði Haraldr hárfagri verit tólf ár konungr at Nóregi. Þá var liðit frá upphafi þessa heims sex þúsundir vetra ok sjau tigir ok þrír vetr, en frá holdgan dróttins átta hundruð ok sjau tigir ok fjögur ár. Tak powiada Landnámabók, czyli Księga o zajmowaniu ziemi, w skali światowej wyjątkowe dzieło, opisujące proces kolonizacji Islandii na przestrzeni lat 870 - 930 , wyliczające skrupulatnie osiedlające się na wyspie rodziny, głównie z południowo - zachodniej Norwegii, i podające też trochę opisów wydarzeń szalenie znaczących w historii tego szczególnego społeczeństwa, co rozpoczęło swe istnienie od Ingólfa, który to po wcześniejszym próbnym zimowaniu ostatecznie osiadł wraz ze swymi ludźmi na Islandii latem owego, wspomnianego w księdze roku 874, czyli - jak się dowiadujemy - sześć tysięcy i siedemdziesiąt trzy zimy po stworzeniu świata, w dwunastym roku panowania w Norwegii Haralda Pięknowłosego, czyli - jak porachowano - wł...