Kiljan Halldórsson

Morze. Zawsze najchętniej oglądane w samotności. Moja maleńkość i jego ogrom. Nic poza tym. Pokusa bezpowrotności. Podziwiam ludzi, którzy potrafią się w nie zagłębiać, by odwiedzić ryby. Oczywiście z reguły wracają, bo i z postanowieniem powrotu rzucają się w toń, goniąc jedynie za powierzchowną przygodą. Ja zaś zawsze marzyłem o drodze w jedną stronę. Nie tak łatwo więc się zdecydować. Lubimy spełniać swoje marzenia, ale te bez powrotu są szczególnie wymagające, gdy idzie o przygotowania, bo przecież ta niepewność... Tęsknota jednak jest stała, i może ciągle trwają te przygotowania? Może jednak ja sam zdecyduję? Mannowski sen o wieczności! Depresja. Królowa nicości, jak ją nazwał, słusznie, Stanisław Czycz. Gdyby się tak oswobodzić, pójść w nieprzebudzenie... Jak to mówił w rozmowie z Krzysztofem Lisowskim: "Ja trochę wierzę w Boga i jest przykazanie dotyczące też samego siebie: nie zabijaj, i gdy za karę jest piekło, które wprawdzie już znam, tę depresję, ale gdy piekło jest

Wolność. Co za miłe poczucie. Mam, biorę, jestem sobą. Wybieram. A będąc w zgodności z popędami, wpadam w euforię. (Mmm - sfera popędów - cóż za ukochane przez klechę gniazdo szatańskie, jakież to idealne źródło do wywoływania poczucia winy u poddanego o osobliwych tęsknotach, transcendentnych całkiem...) Bardzo słusznie Małgorzata Szpakowska zauważa w posłowiu do "Dramatów" Alberta Camusa, że wielu ludzi żyje sobie bezmyślnie, z dnia na dzień, ograniczając swe zainteresowania do spraw przyziemnych. "Ludzie ci mogą nawet wyznawać jakieś zasady, kierować się jakimiś regułami; jest to jednak raczej wynik tresury i konformizmu niż świadomej decyzji moralnej. Nie kradną, bo się nie kradnie, nie zabijają, bo się nie zabija - całkiem tak samo, jak noszą takie spodnie i takie kapelusze, jakie się w danej chwili nosi. Trudno więc w ogóle przyjąć, że coś tu zostało wybrane". Zdarza się jednak, że coś człowieka z tego absurdu wybija. Nie jest to łatwa rzecz, ale przy sprzyj

Ziemia, ziemia, wrzeszczy pijany grabarz, ziemia, ziemia... Ale głupcy mimo to czekają na ten czerwiec, a także następny... Napisał kiedyś Jan Nowicki... Zatoczyło się koło. Można więc zacząć czekać na ten następny, choć w zaistniałych okolicznościach czekanie na czerwiec następny wydaje się mało rozsądne. Ja w każdym razie mam dość. I za dni jedenaście zmykam na Północ dość daleką. Chcę o tym czerwcu paskudnym zapomnieć. Bez nadziei, że następny będzie bardziej wonny a przyjacielski, wolny od wypalonych na rudo trawników. Więc spadamy, w przepaść? Dawno już temu Stanisław Lem opowiadał, że jemu ludzkość kojarzy się z człowiekiem spadającym z dziesiątego piętra; póki co jest na poziomie piętra piątego, więc wszystko wydaje się w porządku... To było wtedy. A dziś? Spadanie najwyraźniej trwa, tyle że to już jest drugie piętro. I nie ma chyba odwrotu - żadna Pippi nas nie ocali. Spadanie, prosta linia w dół. A miało być o kołach, no, ale w końcu jawi się przecież na horyzoncie powtórkow