Station to Station

-

No i w tych dniach stuknęło płycie "Station to Station" 45 lat... A ja jej słucham gdzieś tak od trzydziestu pięciu... (Bo ja jestem tym odkrywcą Bowiego z początku lat osiemdziesiątych, od owego "Let's Dance" nakręconego między innymi w australijskiej dziurze Carinda - ta knajpa ciągle jest, i nic się tam nie zmieniło!!) Nigdy mi się nie znudziła... Ten plastikowy soul... Ledwie sześć kawałków, rozbudowanych... Jakieś dziwne połączenie patosu z tańcem, o szczególnym brzmieniu. Wielce kokainowa rzecz. Z traumatycznych, jak mówił Bowie - który zresztą w tamtych czasach wygadywał różne dziwne rzeczy - chwil swojego życia... Bowie wracał do Europy. W tym samym czasie Brian Eno nagrał "Another Green World". Bowie odkrył płytę Briana, Brian odkrył owo "Station to Station". Obaj panowie stwierdzili, że współpraca może być ciekawa. I doszło do owocnej współpracy... Wybór padł na Berlin... Wtedy jeszcze Zachodni, otoczony murem - dziwaczne świadectwo tego, że światu nie przeszło wariactwo... Mam do Berlina szczególny stosunek. Pamiętam ten Berlin jeszcze podzielony, okropny, syfiasty i przez to fascynujący... Z fantastycznymi sklepami muzycznymi... W Polsce wtedy trudno było coś dostać... A tu nagle ściana - Bowie, Bowie, Bowie... Omal nie padłem na kolana... Przywoziłem płytki z owego Zachodu... O zgrozo - ale się dziewczyny łasiły. Nawet nie trzeba było biegać za piłeczką...

"Station to Station" to płyta której słucham najczęściej. Może to porównanie nie jest najfortunniejsze, ale kiedyś Jean Cocteau o muzyce Erika Satie powiedział, że jest ona jak dziurka od klucza - im bardziej przykłada się do niej oko, tym więcej widać. Ale coś takiego jest i ze "Station to Statioin".  Po pierwszym przesłuchaniu potrafi rozczarować, ale jak się w to wsłuchać, to po prostu zniewala...

Thin White Duke. Moja najukochańsza kreacja Bowiego. Po dawnej pstrokaciźnie ani śladu - arystokratyczny chłód, biel i czerń, i rude włosy... Jak się w tym zakochałem, byłem chudym dryblasem. Kumpelki zajęły się moimi włosami. Chciałem tak wyglądać. I lądowałem na dywaniku u dyrektora szkoły... Bo przecież chłopcy nie farbują włosów!... Ależ to była afera. I ależ można było wtedy kłuć w oczy. Jak zrobiłem prawo jazdy, przyjeżdżałem do szkoły zdezelowanym garbusem... Niezmotoryzowani pedagodzy byli oburzeni...

Station to Station to najdłuższa kompozycja Bowiego. Rozpisana na różne rytmy. Podobnie jak "Width of a Circle"... I jak "Blackstar"... Cała płyta "Blackstar" zresztą w swojej budowie przypomina trochę "Station to Station"...

Podróż do Berlina... Śpiewał tam Bowie swoje "Heroes" pod murem, w tym samym miejscu, gdzie Reagan wołał do Gorbaczowa, by ten rozwalił absurdalny mur... Jak myślę Bowie, to Berlin gdzieś się od razu kręci w pobliżu. Pierwsze wypady zagraniczne. Koncert, na którym muzyka łączyła pokolenia... Miasto mozaika. Światów, wspomnień, fascynacji... Ledwie wczoraj, przedwczoraj, i jeszcze zaprzeszłości. To światy, które też powygasały... Bo nie ma już tamtego Berlina z młodzieńczych wypraw, nie ma też tego Berlina od Młodej Skandynawii, Strindberga w "Czarnym Prosiaku", Muncha, Przybyszewskiego i Dagny... Wiele drogich mi istnień wiąże się z tym miastem...

Tu będzie "Station to Station" w krótszej wersji... "Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo" Fragment filmu, w którym uwieczniony został występ Bowiego... "Station to Station", książkowe "It's Too Late"...

Tu Bowie nie jest w barwach Szczupłego Białego Księcia, bo już z czasów "Scary Monsters", ale jest jak zawsze cudowny...

Komentarze

  1. KoffieJames31 stycznia 2021 01:09

    Świetna płyta, obie zresztą. Wciąż świetne miasto... skończyli wreszcie to cholerne metro nr. 5 Pod Lipami i zamczysko już w pełnej krasie stoi...

    Sam słucham ostatnio Davida od Heroes po albumie na przemian jeden w przyszłość drugi w przeszłość - fajna zabawa...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jóhann Sigurjónsson. Fjalla-Eyvindur

-
Obraz
Laxamýri. Æðarfossar. Skjálfandi... Malowniczości, gdzie łososiowa rzeka z komarzego jeziora edredonowym wodospadem umyka do morza, do drżącej zatoki, czemu z oddali przyglądają się błękitne góry... To świat Jóhanna, któremu wypada oddać może głos: Urodziłem się 19 czerwca 1880 roku w dużym gospodarstwie w północnej Islandii, liczącym coś koło dwudziestu dusz. Szeroki strumień, dobrze w łososie zaopatrzony; po obu stronach skały, gdzie miejsce na gniazda znajdowały sobie tysiące edredonów; widok na Atlantyk i klify, gdzie roiło się od morskiego ptactwa; lawowe pola pokryte najniezwyklejszym kwieciem; w oddali niebieszczące się pasmo gór: to była sceneria, teatr dla moich dziecięcych fantazji i miejsce, gdzie powstały moje pierwsze poezje. Gdy miałem czternaście lat, posłano mnie do szkoły w Reykjaviku. Ukończenie jej nie zaspokoiło w pełni moich ambicji i, głodny wiedzy, ruszyłem do Kopenhagi, gdzie postanowiłem studiować weterynarię. Przez trzy lata pracowałem gorliwie, zaliczając...
Read more »

Moc śnieguły, czyli duszpasterstwo koło lodowca

-
Obraz
Sá sem ekki lifir í skáldskap lifir ekki af hér á jörðinni.                                       Halldór Laxness, Kristnihald undir jökli   W archiwach Morgunblaðið przypadkiem trafiłem na ten zachwycający obrazek sprzed kilku lat. Na tym to przyłapał przyrodę pan Theodór Kr. Þórðarson, policjant z Borgarnes. Wiosenny zmierzch nad Snæfellsjökull. Zdumiewająca gra światła i cieni... Różne obserwowałem tam zorze wieczorne, ale ta ma w sobie coś wyjątkowego. Aż można uwierzyć, że góra ma jakieś tajemne połączenia z Galaktyką i  w ogóle ze wszystkimi nadziemskimi mocami i myślą wszechogarniającą. Niektórzy w to naprawdę wierzą, a te cieniste snopy do nieba tylko mogą w takich przekonaniach rozmarzoną duszę utwierdzić. Snæfell jakby napotkała swe odbicie w przestworzach, z którym nawiązała kontakt...  Chce się zaw...
Read more »

Jonas Lie. Eliasz i draug

-
Obraz
  Może dziś coś o duchach. Groźnych duchach. Takich jak draug, co grasuje sobie po skandynawskich wybrzeżach. Zwykle to upiór - duch topielca. Straszy na lądzie i na wodzie. Czasem błąka się koło wyrzuconych na brzeg szczątków, a czasem buja się na falach, sterując jakąś ponurą łajbą. Brzydko pachnie, jest właściwie żywym trupem, czasem chętnym do walki z człowiekiem. Może zwiastować złe rzeczy: niepogodę, śmierć... Daje się go pokonać, ale trzeba się strzec, by nie rzucił jakiejś klątwy, jak to się przydarzyło Grettirowi z islandzkiej sagi. Bohater ten miał doświadczenie jeśli idzie o upiory, ale draug narobił mu szkody, bo nim ostatecznie sczezł, ostatnim śmierdzącym tchnieniem zapowiedział mu, że nigdy już w ciemnościach nie zazna spokoju, nękany bowiem będzie przez wszelkie możliwe straszydła... Nie, nie, stare skandynawskie duchy to żadne zwiewne białe damy, to mało sympatyczne i niebezpieczne istoty. Są jak straszne wyobrażenia o śmierci, która przecież czyhała wszędzie. Ryba...
Read more »

Lokasenna, czyli pyskówka na górze albo kto jest bardziej niemęski

-
Obraz
  Jakieś mi runy mignęły... Ach, to przecież po tęczowym sierpniu w Reykjaviku jeszcze... Tak, tak, bo przy takich okazjach to mi się zawsze pewna boska awantura plącze po głowie... Zaskakująco teatralna rzecz ze stareńkiej staroislandzkiej Eddy... Ale notka jakoś tak tylko roboczo została zasygnalizowana, runicznie...  Dobry brachol Loki, coś jakby z branży, irytująco dla bogów poza szafą. Pochodzenie liche, choć to potomek olbrzyma i boginki, ale właśnie ten układ niezbyt mile jest widziany. Kundlisko więc, gorszy sort, niby przez Najwyższego usynowiony, przyjęty, ale to osobnik ze skazą niezatartą. To moc chaosu, wielość w jednostce, to zamieszanie, z którego jednak wynika jakiś porządek i pozycja sprawcy wszystkich turbulencji - ważna, acz trudna. Nieszczęście i wybawienie. To istota, która też przypieczętowuje koniec wszystkiego, bo jego potomkowie to między innymi potwory - jeden z nich - straszliwy wilk Fenrir - pożre kiedyś słońce... Choć z tego Zmierzchu Bogów wyrośni...
Read more »

Kreml

-
 Dawno już temu jeden poeta po wizycie w Rosji powiedział rozczarowany, że ujrzał ciemność w środku dnia... Od tamtego czasu nic się nie zmieniło, chociaż udawania, że jest inaczej, było co nie miara... A dziś duży, sąsiadujący z nami kraj przekonuje się, co teraz znaczy być osamotnionym, szczególnie gdy ma się obok bandziora, opętanego bandziora, strachliwego, a przez to okrutnego, załganego, anachronicznego... Moskiewski dyktator jawi się na tle dzisiejszych czasów jak oszalały dinozaur... Wydawało nam się, że bombardowania, uliczne strzelaniny, przeganianie niewinnych ludzi z ich domów to na naszym kontynencie już tylko obrazki z przeszłości... Tymczasem... Dwie dekady przymykania oczu, lekkomyślności, geszefcików, gazrurek, niby to europeizowania dzikusa... To dziś pokazuje nam, ile nieszczęścia i ile szczęścia może być tuż obok siebie, po sąsiedzku - wszystko w zależności od tego, jak zostało niegdyś wykorzystane polityczne okienko pogodowe - nam się powiodło i mam nadzieję, ż...
Read more »

Na nieskończonej. Steinn Steinarr

-
Obraz
Ziemia, ziemia, wrzeszczy pijany grabarz, ziemia, ziemia... Ale głupcy mimo to czekają na ten czerwiec, a także następny... Napisał kiedyś Jan Nowicki... Zatoczyło się koło. Można więc zacząć czekać na ten następny, choć w zaistniałych okolicznościach czekanie na czerwiec następny wydaje się mało rozsądne. Ja w każdym razie mam dość. I za dni jedenaście zmykam na Północ dość daleką. Chcę o tym czerwcu paskudnym zapomnieć. Bez nadziei, że następny będzie bardziej wonny a przyjacielski, wolny od wypalonych na rudo trawników. Więc spadamy, w przepaść? Dawno już temu Stanisław Lem opowiadał, że jemu ludzkość kojarzy się z człowiekiem spadającym z dziesiątego piętra; póki co jest na poziomie piętra piątego, więc wszystko wydaje się w porządku... To było wtedy. A dziś? Spadanie najwyraźniej trwa, tyle że to już jest drugie piętro. I nie ma chyba odwrotu - żadna Pippi nas nie ocali. Spadanie, prosta linia w dół. A miało być o kołach, no, ale w końcu jawi się przecież na horyzoncie powtórkow...
Read more »

Breiðfjörð

-
Obraz
Może dziś trochę cmentarnie. Tak w ramach tęsknot za odpoczynkiem i tak wracając jeszcze do Laxnessa i Álfgríma, o którego przycmentarnym dorastaniu noblista napisał w swej "Kronice z Brekkukot"... Od południa Álfgrímur, od północy Garðar... Podobny start, różne scenariusze, a pośrodku cmentarz, ostateczny koniec wszelkiego rodzaju ludzkich istnień... Dziś Hólavallagarður to już szacowne, stare miejsce pochówku, co z biegiem lat zamieniło się w uroczy borealny ogród. Wyspa zieleni, niepokojąco powyginanych drzew i kamieni nad szczątkami... Dawno już wyciszone dramaty, wyleczone bóle, wygasłe tęsknoty... Bo niewygasłe tęsknoty raczej dotyczą tych pochowanych w nowszych miejscach... Już od jakiegoś czasu żyję w narastającej pustce... To pokłosie tego, że zawsze lubiłem przyjaźnić się ze starszymi ode mnie ludźmi. I dziś, choć metrykalnie nie jestem jeszcze jakimś omszałym staruszkiem, czuję się jednak stary, bo jakoś bardziej dotknąłem czasów dawniejszych, prawie że dziadkowych...
Read more »

Arne Garborg. Śmierć

-
Obraz
 Na tym etapie pobytu na Ziemi, na jakim jestem, to już w zasadzie jedynie o tej największej przygodzie życia wypada mi rozmyślać szczególnie intensywnie... I może im szybciej, tym lepiej. Bo mogę być już tylko starszy i coraz bardziej śmieszny... Umrzeć - zawsze powtarzam, że najlepiej zrobić to szybko i z dala od dobrych ludzi... Kiedyś śmierć mnie odwiedziła. Tak wytrwale o niej myślałem, że wdepnęła w trakcie jednej ze swych służbowych wycieczek. Dla beki wystroiła się w habit i wzięła kosę... Chociaż wiem, że ona dobrze wie, czym mnie można zanęcić, tak jak to wiedział Arne Garborg. Naszą rozmowę kiedyś tu odtworzyłem. Oczywiście poszła sobie, ledwie mnie tylko tykając paluszkiem, nonszalancko i z pieszczotliwym politowaniem. Jeszcze nie miała u mnie nic do roboty, a na dodatek wywęszyła podczas swej porannej wizyty, że po nocy czuć mnie było nasieniem... Z punktu widzenia demografii moje starania pozostają bezowocne, niemniej tonąłem w smrodku jak najbardziej afirmującym życi...
Read more »