Dziecko

Dzieciństwo - niezbyt łatwe to zadanie. W maglu starszych dzieci, w kręgu zaklętym, gdzie przelewa się zło w nowe naczynka. Na zawsze pozostajemy dziećmi, bo psychika jest jak pień drzewa, w którym rok po roku przyrastają tylko kolejne słoje. Nic się nie gubi, niczego się nie zapomina, nic się nie przedawnia, póki tylko w żyłach i tętnicach płynie krew, co odżywia i natlenia całą tę makabrę. Chociaż udajemy, że wiele złego można zapomnieć, że się w myśli dzieciństwo może obrócić w taką miłą, spokojną niedzielę poprzedzającą dorosłość... Wolimy nie pamiętać o złych czasach, więc przetwarzamy je w jakieś przecukrzone bajki. (Pamiętam, jak moja mama piekłoszczka opowiadała o swoim dzieciństwie - ależ fenomenalnie potrafiła zmyślać, była zawołaną kłamczuchą, chyba żyjącą w ogóle w dwóch różnych światach - sam byłem jakimś wymysłem, takim na użytek zewnętrzny, przez co zakładała najwyraźniej, że w zasadzie jestem bezdusznym przedmiotem o wadliwej konstrukcji... Jednak jej siostra kiedyś rozwiała te czarowne mgiełki - same wyszły z mrocznej, pijanej i zapluskwionej atmosfery - aż mnie to zdziwiło, biorąc pod uwagę moje idealizacje względem dziadków, którzy umieli mi osłodzić przecież szczenięce dni...)

Ja jak widzę małe, to ogarnia mnie jakiś smutek i współczucie. Pewnie, że to wszystko na wyrost, ale to płynie po prostu poprzez moje własne wspomnienia, doświadczenia, doświadczenia dziecka, któremu przyszło wychowywać się lunatycznie w atmosferze takiego osobliwego, zimnego horroru, niekiedy tylko się rozgrzewającego, w gniewie, w napadach furii, gdy sypały się ogniki obelg i gdy spadały na moje ciało razy nadprzeciętne, by mnie dotkliwie posiniaczyć, a owe siniaki - taka była wtedy mentalność i poczucie bezkarności, panujące w świętych rodzinach - miały świadczyć o tym, jak bardzo byłem zły i zepsuty... Płynął czas, a ja toczyłem grę w uniki...

Jak słyszę o jakiejkolwiek przemocy względem dzieci, pęka mi serce. Bo zaraz widzę siebie bojącego się wracać do domu... Wszędzie musiałem się okopywać... I do dziś nie jest mnie łatwo przekonać, że jestem coś wart. Ciągle nie dowierzam... 

Ale gdyby doszukiwać się jakichś pozytywów i malowniczości w tym dziecku, które trwa, malowniczości, która się ostała, to może czepianie się z wiarą różnych rzeczy lub praktyk, z wiarą, że dają jakieś bezpieczeństwo. Mimo całej wiedzy, że to tylko złudy, tak jak w przypadku wszelkich zabawek i maskotek...  Gdy widzę zabawki, maskotki, to też mi jest smutno, w związku z tym złudnym poczuciem bezpieczeństwa... Ale sam takich "maskotek" się chwytam, stosowniejszych do wieku... I nie chcę się uwolnić od przekonania o istnieniu jakichś dobrych duchów, co, na przekór rzeczywistości, pomagają przetrwać... Magicy jacyś trzymają mnie, bzdurny ochłap materii, w pionie, licho wie, czym powodowani...

Nawet te miłe wspomnienia są smutno ocienione... Dość szybko byłem zniesmaczony... Mroczną stroną dzieciństwa bywa podpatrywanie damsko - męskiego trzęsawiska zwanego małżeństwem, na tym domowym zapleczu życia, w panującym tam bezwstydzie. Przyglądanie się codzienności tego pieprznika, jaki tato sobie nieopatrznie w swym życiu był urządził, budziło we mnie z czasem, pośród oswajanego strachu, oburzenie i niesmak, i chyba też stąd wzięła się moja nieufność względem kobiet - mimo że je lubię, tak w codziennym, powierzchownym życiu, to jednak powątpiewam mocno w ich głębszą uczuciowość - boję się, że są tylko wyposażone w najprostsze emocje... Po tym, jak musiałem spędzić trochę lat pod jednym dachem z matką, już nie chciałbym żadnej kobiety pod swoim, nawet w charakterze gosposi... To była toksyna, lokująca się w roli ofiary - nieszczęśnicy, odpornej na jakąkolwiek krytykę, za swój jakiś tam dyskomfort obwiniającej wszystko wokół, nawet ludzi, którzy nie mogli mieć pojęcia o jej istnieniu... A ja - cóż za wyróżnienie - jako jedyna istota na świecie miałem ją wielbić, czcić... I w zasadzie trzymałem język za zębami, ja zły, niespełniający oczekiwań, nie wywiązujący się w jej pojęciu z obowiązków... (Ostatecznie los jednak w końcowych momentach jej życia skazał ją na mnie, bo wszyscy ją opuścili, całkowicie... Co za ironia - dwóch pedałów czuwało przy jej łożu śmierci, tych samych, przed którymi, mając jeszcze siły, starała się uciec jak najdalej... No ale cóż - w jej opinii oddawałem się niepoważnym świństwom - wręcz niepojęte było dla niej, że to niekoniecznie taka zabawa, tylko po prostu zwykłe życie, z blaskami i cieniami, i z obowiązkami...)

Uciekanie. To był mój nawyk. Od szpetoty, od złości... Wewnątrzsterowny się zrobiłem. I im bardziej obrywałem, tym mniej chciałem się podporządkowywać... Ale raczej bez pokazywania zębów, bez hałasu... Wracałem po prostu na swą osobną ścieżkę... Aż byłem szczęśliwie nieludzki w swej osobności, przy czym słowo "nieludzki" nie ma tu wcale negatywnego znaczenia, bo też i określenie "ludzki" nie brzmi dla mnie zbyt pochlebnie... Patrzę, jak się ludzie zachowują, patrzę, co sobie potrafią nawzajem robić i raczej nie palę się, żeby do większości z tych spraw się przyłączać.

W powieści "Uciekinier przecina swój ślad" Aksel Sandemose napisał o dzieciństwie trochę zdań, które całkiem trafnie rzecz opisują... Dzieciństwo nie rozgrywa się pod pogodnym niebem... To nie jest szczęsny czas, kiedy to się nie pracuje i przebywa się właściwie w samym Raju... Człowiek jest w zasadzie od razu strącony w piekło... Nie ma żadnego nieba. Zerwanie tego nieba to dobry uczynek - powiada Sandemose - jest ono wszak zasłoną uniemożliwiającą dorosłemu dostrzeżenie nie tylko tych przestępstw, które popełniono przeciwko niemu, lecz także tych, które sam popełnia. Dzieci cierpią, a my bredzimy jak durnie o szczęśliwym dzieciństwie. Dziecku nie jest dobrze. Dziecku jest źle. Dziecko może mieć lepiej, jeśli dorośli zainterweniują. Zazwyczaj jednak robią to idiotycznie i prawie nigdy nie kierują się naprawdę dobrem dziecka. A wtedy dziecku, któremu jest źle, dzieje się jeszcze gorzej. -- Szczęście dziecka to nigdy niemający końca rozbieg, ucieczka przed bólem, który się we wszystkim kryje. A dzieciństwo to okres najcięższej pracy. Widziałem to. I sam to przeżywałem. Szczerze wątpię, aby jakikolwiek człowiek na świecie podjął się tak niemożliwych zadań - i je wykonał - jak te, które wykonywał w dzieciństwie. Żadnego bohaterskiego czynu, o jakim dowiedziałem się z gazet czy z historii, nie można porównać z czymś, co musiały robić dzieci...

Dziś święto tych, co w życiu mają najciężej. Dzień tych małych, na których wleźć próbuje cały świat, dzień tych małych, których często próbują wychowywać ci, których nikt nie wychował, dzień tych, których życie najbardziej zaskakuje: pierwszym policzkiem, pierwszą drwiną, pierwszym kopniakiem, pierwszym rechotem, pierwszą rysą w zaufaniu do otoczenia - i tak można wymieniać, i wymieniać, i wymieniać...

No, ale żeby nie było tak ponuro całkiem, niech będzie ocalająca muzyka... Coś dla dzieciaków z dzieciakami. Zastanawiałem się, co by dać, aż sobie przypomniałem - no przecież: Voo Voo i "Małe Wu Wu"...Całkiem fajna mieszanka stylowa z poważnie potraktowanymi dzieciakami. Na owe czasy, a był to rok 1988, była to znakomita i iście nowatorska rzecz... W tym 1988 to już takim dzieciakiem małym nie byłem, bo to czasy maturalne i na dodatek podlane sosikiem przygody i łażeń z dreszczykiem na pikiety... Ale nam się to strasznie podobało, tak że niejeden licealista przy tym potrafił poskakać... Na pamięć to znaliśmy przecież... Zatem fragment płyty, trzy części "Małego Wu Wu"...