Ísland, minn draumur, mín þjáning, mín þrá

Islandia, moje marzenie, moje cierpienie, tęsknota moja... Tak to pisał zmarły 62 lata temu Steinn Steinarr.
To o Islandii, sprzed lat, ale chyba te słowa dawne pasują i do dzisiejszych czasów, i do wszystkich krajów, bo wszystkie są kochane, choć też sprawiają zawód i budzą gniew...
Landsýn... Cóż za radość dla zagubionego żeglarza, gdy wreszcie widzi ląd, do którego powraca, pośród burzy, sztormu... Kawałek na zachód od Þorlákshöfn, w Selvogur, stoi kościół Strandarkirkja, a obok niego rzeźba dłuta Gunnfríður Jónsdóttir przedstawiająca jakiegoś takiego anioła przewodnika, który kiedyś ponoć objawił się pewnym zagubionym a przerażonym żeglarzom. Obiecywali oni, że gdy przeżyją, w miejscu swego lądowania ufundują świątynię... No i tak siły wyższe zdobyły i tam, w południowej Islandii, w regionie Selvogur, swój dom...
Dziwna, pusta Islandia, a jakby pełna istot, co się przyglądają, oceniająco...
Steinn miał wiele powodów, by czuć ból - był niewykształconym biedakiem, kochającym niewłaściwie kobiety, co jego życiu nadawało Szekspirowskiego wymiaru... Ale w tych wszystkich krzywdach Islandia była ważna - bo tam było źródło jego życia, tam był język, bliscy, ludzie, ziomkowie, wredni czasem, ale jednak...
Pasuje to w sumie wszędzie...
Twój kraj, twoje miejsce, choć czasem cię lżą, w twoim własnym języku, ale to jednak twoje miejsce, poza którym jesteś kimś znikąd, chociaż to, co twoje, często rozpala rumieniec wstydu... Twoje łzy, twoja krew... I jakieś zobowiązanie....
Mój kraj, moje marzenie... Moja słabość, ale też siła oporu...
Niech marzenia staną się rzeczywistością... Niechże obelżywy upiór pójdzie precz!
Patriotyzm z dobrego kruszcu: gniew, wstyd (często głupi dość, prowincjonalny, co poradzić) i miłość zmieszana z marzeniem...

Tekst: Steinn Steinarr. Kompozycja Tómasa R. Einarssona, jazzmana rodem z Blönduós. Śpiewa KK (Kristján Kristjánsson)... Landsýn... Tego chyba nam wszystkim wypada życzyć...